Liefdevol Voeden Ipv OpVoeden

Wat een prachtige fantasie

Mijn zoon speelt met de duplo: ‘Kijk, mama, ik heb een spaceship gemaakt’. Wheeeeeeee. 

En weet je wie het bestuurt? Rubble (een hondje van de serie Paw Patrol). 

‘Gaaf schat, kom je lekker eten?’

Ja, ik kom. Rubble moet ook mee. Ik ga even een glas pakken. Mama, mama, kijk wat een lief glaasje. (Het is een shotglaasje.)

Ik pak het glaasje en schenk het in. 

Daarna pakt hij een heel klein schaaltje, en vraagt: ‘ Mama, mag daar ook echt eten in?’

Ik kijk hem aan denk even na en zeg, ja is goed. 

Dit is hoe het tafereeltje er daarna uitzag: 

Zie je Rubble? Het zijn de twee gele duplo blokjes op elkaar. Wat een fantasie, echt geweldig. 

Hoe liefdevol hij twee duploblokjes kan voeden. 

Scholen open met voorwaarden

Toen ‘ze’ begin februari zeiden dat de scholen weer op zouden gaan hield ik mijn hart vast. Ik had al een vermoeeeeeden (zoals Jochem Meyer dat zo mooi kan zeggen) dat het niet helemaal zonder voorwaarden zou zijn. 

En ja, de school ging open met een aantal voorwaarden. 

Ik was in tweestrijd. Wat nu?

Wilde ik dat? Wilde ik mijn zoon op deze manier naar school brengen? Met de onzichtbare en toch duidelijk voelbare spanning die ik vanuit huis maar al te goed ken? 

Ik vond het al zo gek dat ik de klas niet meer in mocht. 

I k deed het wel af en toe, als er niemand was. De hele leefwereld van hem kreeg ik niet meer mee. 

En nu dan? Wanneer zou het genoeg zijn? Wanneer was het ‘goed’? 

Wanneer ging ik stop zeggen? 

Even ademhalen, even voelen. 

Okee, laat ik eerst in gesprek gaan, zei ik tegen mezelf. 

In gesprek met school en andere ouders

Ik schrijf een mail aan de directie van de school en vraag hoe zij erin staan. 

Het antwoord is redelijk open en ook duidelijk: We moeten ‘neutraal’ blijven, én wat moet van de wet dat moet. 

We gaan er niet zozeer op ‘handhaven’. 

Okee, I am not really satisfied with this… Beter gezegd, dit geeft me in geen geval een gevoel van zekerheid of dat ik nu zit: Yesss, hij kan gewoon vrij naar school gaan. 

Dus, ik stuur een uiterst voorzichtig appje in de app van ouders en vraag hen: 

• Hoe sta je tegenover het testen van onze kinderen op school?
• Wat voor impact hebben deze nieuwe voorwaarden/maatregelen op de ontwikkeling van onze kinderen in jou ogen?
  
  Zowel sociaal als emotioneel en dan bedoel ik ook het in quaraintaine zetten van de klas voor 5 dagen, wat ‘plotseling’ gebeurt waardoor er veel onrust kan ontstaan.

Eerlijk gezegd maak ik me als moeder namelijk best wel zorgen over de sociale en emotionele gevolgen van deze nieuwe maatregelen. Kinderen kunnen op deze manier niet gewoon naar school. Ik kan me hier zeker nog verder over uitspreken en ik probeer ook vooral met een open blik te luisteren naar andere ouders. 

De antwoorden van andere ouders

De antwoorden die ik krijg stellen me ook al niet echt gerust: 

Een ouder zegt: ‘Ik wil alvast zeggen dat je kind niet verplicht getest wordt op school. Wat ik lees is dat bij een besmetting de hele klas in quarantaine moet en dan na 5 dagen getest mag worden. Wil je dat niet, dan blijft je kind 10 dagen thuis. ‘

Wat een genade denk ik bij mezelf… Het is niet verplicht, wheee. En de rest dan? 

Een andere ouder zegt: ‘Kinderen zijn flexibel, en het komt wel goed.’ 

Allemaal andere ouders sluiten zich daar bij aan. 

Ik schrijf: Ja kinderen, zijn zeker flexibel. Wat ik me gewoon afvraag, als ik in de schoenen van het kind ga staan: Hoe voelt een kind zich als het door een positieve test de hele klas in quarantaine moet. Door haar/zijn ‘schuld’? Wat voor gedachten spelen er zich af bij je kind als dat gebeurt? Wat voor gedrag krijg je binnen in de klas? 

Een andere ouder probeert me te ondersteunen met een positief ingesteld bericht: 

In grote lijnen staat erin dat ze bij ons op school bezig zijn vanuit talent. Goed het kind in de gaten houden. Dat kinderen niet bewust horen dat een bepaald kind de klas besmet. Zo werkt men hier niet. 

Hoe zit het dan met kinderen die zich schuldig kunnen voelen over een scheiding? Denk ik, zelfs als die scheiding redelijk goed is verlopen?

Ik ga verder in gesprek met mijn levenspartner, de vader van mijn zoons en mijn moeder. 

Ik twijfel, ik reflecteer en ik vraag: 

Als ik mijn zoon nu thuis houd; Maak ik die keuze dan vanuit angst of vanuit liefde? Ik wil mijn kind toch liefdevol voeden? 

Doe ik hem niet tekort? Maak ik wel de juiste beslissing? 

Zet ik hem dan niet nu al bij voorbaat in ‘quarantaine’ doordat hij niet naar school te gaat? 

Kan hij zich dan nog wel sociaal ontwikkelen? 

‘Mist’ hij dan niet heel veel? 

Worden wij en hij dan niet nog meer het buitenbeentje? 

Okee, weer even terug naar mijn gevoel. Wat zegt dat?

Nog steeds luid en duidelijk, houd hem thuis. 

Ik kan er de vinger niet op leggen, ik weet niet wat het is, van het idee krijg ik gewoon geen goed gevoel. Aangezien ons gevoel tot 200.000 keer meer informatie kan verwerken dan mijn brein dat ooit aan zal kunnen; ik kan het niet helemaal negeren. 

Ik maak een soort van innerlijke beslissing: hij blijft in ieder geval thuis tot na de vakantie. 

Het Stemmetje

En dan komt er dat stemmetje: 

‘Ach, stel je niet zo aan, het zijn maar een paar maatregelen.’ 

‘Doe nou niet zo moeilijk, laat hem gewoon lekker spelen op school.’

‘Die voorwaarden zullen in de praktijk best meevallen.’

‘Zeur niet zo, het komt wel goed.’ 

Oftewel, ik ben mezelf aan het ompraten. Inmiddels heb ik geleerd dat ‘ik’ dit doe als ik eigenlijk heel goed weet wat de juiste keuze is voor mij of mijn gezin.  Dus ondanks al mijn twijfel maken wij het gezamelijke besluit dat mijn zoon voorlopig thuisonderwijs krijgt. 

Twijfel ik dan nu niet meer? Zeker wel. 

Als ik een moeder een appje stuur of Riley kan komen spelen en de tegenvraag is: Gaat hij alweer naar school?: een steek. 

Of als mijn omgeving ernaar vraagt; weer die twijfel. 

En toch, blijft mijn gevoel het zeggen: Houd hem thuis. 

En er komen ook ondersteunen woorden via filmpjes die langskomen, linkedin, woorden van mijn moeder, mijn partner en ook hun vader.  

Liefdevol voeden ipv OPvoeden dat wil ik.

Dus ik laat het toe. Ik laat toe dat ik niet met de stroom meega. Ondertussen ben ik dat eigenlijk ook wel gewend. Ik laat toe dat ik het ‘buitenbeentje’ ben, dat ik het anders doe. 

Dus ik ga het voelen. Ik omarm het. Ik zwem erin. Ik leef het en ik geniet. 

Ik kies voor Liefdevol voeden ipv OPvoeden.

Liefdevol voeden is eigenlijk mijn verwoording van opvoeden. 

J e hoeft niet erop te zitten om te voeden. 

Groeien met de overtuigingen van een volwassene op je hoofd gedrukt is moeilijk. 

Dat wil niet zo..

Je kind voeden met liefde en laten groeien in vertrouwen, dat is zo prachtig mooi. 

Je kind laten zijn, laten spelen en verbreden van de geest. 

Ik ga in gesprek met de school en in samenspraak geef ik nu dus ‘thuisonderwijs’. 

En toen ongeveer 10 dagen geleden stroomde dit idee in mijn leven: 

Om voor ouders die (naast school) anders willen, anders willen doen, anders willen voeden.

Die hun kind liefdevol willen voeden. 

Een online community waar je in de flow van de maan een thema krijgt aangereikt. 

Jij als ouder krijgt ‘de stof’, ik doe suggesties over opdrachten die je samen met je kind kunt doen. Omdat leren vanuit ervaring zo ontzettend waardevol is. 

Jij als ouder krijgt van mij een beetje structuur en nieuwe kennis om je bewustzijn te verruimen, jezelf te verrijken en je kinderen op die manier liefdevol te kunnen voeden. 

Soms is er ook ‘lesmateriaal’ voor de kinderen. 

Wil jij ook Liefdevol voeden ipv OPvoeden? 

Het eerstvolgende thema is de basis en zit in alles verweven: Liefdevol voeden.

Klik hier voor meer info over de community, waar je met een warm welkom wordt ontvangen :)